รีวิวหนัง : Minari มินาริ

ถ้าชีวิตเต็มไปด้วยความสมบูรณ์แบบนี้ โลกใบนี้คงน่าเบื่อไม่ใช่น้อย ที่โลกสวยงามได้เพราะการเติมเต็มของกันและกัน มีต้นไม้ ก็ต้องภูเขา แม่น้ำ เพราะทุกอย่างบนโลกล้วนต้องพึ่งพาซึ่งกันและกัน อีกหนึ่งภาพยนต์เรื่องเยี่ยมที่อยากพูดถึงวันนี้คือ  Minari มินาริ  หนังคุณภาพที่ถ่ายทอดความเป็นครอบครัวเอเชียออกมาได้อย่างงดงาม หนังคุณภาพตัวเต็งยืนหนึ่งแห่งปีที่ไม่ควรพลาดชมอย่างยิ่งค่า เป็นหนึ่งในหนังน้ำดีที่สมบูรณ์แบบที่สุดทั้งในแง่อารมณ์ ความรู้สึก และหัวใจ 

Minari เป็นผลงานของผู้กำกับลี ไอแซค ชอง นำสัญลักษณ์ของมินาริ แทนครอบครัวอี ที่เป็นชาวเกาหลี  (ที่ว่ากันว่ามาจากชีวิตจริงๆ ของตัวผู้กำกับชอง) ประกอบด้วย เจค็อบ พ่อที่เป็นหัวหน้าครอบครัว โมนิก้า แม่ที่สัญญาว่าจะอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน  แอนน์ พี่สาว และ เดวิด น้องชายตัวน้อย เด็กทั้งสองเติบโต ผลิใบในสังคมอเมริกัน จึงเห็นทั้งคู่สนทนากันเป็นภาษาอังกฤษ แต่ฟังภาษาเกาหลีจากพ่อและแม่เข้าใจเป็นอย่างดี และคุณยายซูนจา ที่ย้ายมาจากเกาหลีเพื่อมาดูและหลานๆ ในบ้าน

Minari  ซีรี่ย์เกาหลี เล่าเรื่องอย่างแช่มช้าและงดงาม ผ่านชีวิตของครอบครัวอี เราได้เห็นความกลมกลืนของสองวัฒนธรรม ระหว่างพ่อแม่ ที่พูดเกาหลี ขณะที่ลูกสาว ลูกชายเด็กรุ่นใหม่ที่เกิดและโตในอเมริกากลับใช้ภาษาอังกฤษสื่อสาร แต่ก็พูดและฟังเกาหลีเข้าใจ  เราได้เห็นชีวิตของผู้คนในชนบทของอเมริกา ก่อนเรื่องจะมีสีสันสุดๆ เมื่อการมาถึงของคุณยายจากเกาหลี ที่สะท้อนภาพของความเป็นคนเกาหลีแท้ๆ แบบต้นฉบับ ตัดกับความเป็นเกาหลีที่เคลือบไว้ด้วยวัฒนธรรมตะวันตก ในตัวรุ่นลูกและหลาน 

นอกจากนี้ บทคุณยาย ยังสะท้อนถึงความโหยหา ความคิดถึง ความเป็นตัวตน รากเหง้าของถิ่นกำเนิด คุณยายที่สอนหลานเล่นไพ่ สบถคำหยาบ ชอบนั่งชันเข่า ทำเค้ก คุ้กกี้ไม่ได้เหมือนคุณยายทางฝั่งอเมริกัน แถมยังชอบต้มน้ำอะไรไม่รู้ขมๆ (ยาแผนโบราณ) และชอบบังคับให้เดวิดหลานชายดื่ม นั่นมันไม่ใช่ภาพของยายในฝันของเด็กรุ่นใหม่เลยสักนิด ไม่แปลกที่เดวิด จะรู้สึกแปลกๆ กับคุณยาย ไม่ชอบกลิ่นคุณยาย (ที่เดวิดคิดว่าเหม็นเขียว หรือกลิ่นเกาหลี) แต่นานวันเข้า คุณยายก็กลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญและมีความหมายต่อชีวิต ต่อครอบครัวโดยแท้